W założeniu miało być ambitnie. Ambicje zdławiło lenistwo i lęk przed jutrzejszym powrotem do pracy. Nie żebym nie lubiła swojej pracy, ale czasem mam ochotę walnąć wszystkim tak solidnie żeby przypadkiem coś się nie uchowało. (Trzaskanie drzwiami jest cool. Nie ma to jak zasygnalizować swoją wściekłość fizycznie, nie narażając się na oskarżenie o pobicie. Najpierw obiecujące Fiuuu! zamykających się drzwi, a potem Łup! i dobrze by było jeszcze boskie Brzęk!, ale Brzęk! jest kosztowne, więc w większości przypadków, musi wystarczyć Łup! Potem głęboki wdech, w trakcie którego należny starannie rozmasować nadwyrężone wysiłkiem ramię. Cała czynność działa kojąco. Mnie nawet rozśmiesza). Jutro już zdążyło mnie dopaść, informując, że coś tam jest nie tak. Jestem pewna, że "nie tak", jest znacznie więcej, niż jedno. Na szczęście konsekwentnie nie myślę o pracy. Ponieważ wieczorem jest trudniej, pacyfikuję zmartwienia piwem. To też działa.
Z fantastyki zdobycznie: Szczepan Twardoch Wieczny Grundwald. Połowę przeczytałam w drodze z Cieszyna do Krakowa. Potem na gorąco pierwsze wrażenia zapisałam na serwetkach w pizzerni. Spojrzenie kelnera - bezcenne. Planuję solidną recenzję. Tylko od tych planów doba mi pęka w szwach...
Idę czytać o samodyscyplinie.
Można Ci tylko pozazdrościć takiego komfortu, jak trzaśniecie drzwiami. U mnie co najwyżej można walnąć pięścią w stół... tzn. blat biurka. I to też, nie za mocno, bo może się rozpaść. Myślenie o pracy na zasadzie od poniedziałku do piątku. Weekend jest mój i tylko mój.
OdpowiedzUsuńP.S. może dla lepszego efektu dobrze byłoby wymienić drzwi na pełne. Co prawda odbiera to opcję brzdęknięcia, ale jak już zrobią ŁUP, to tak porządnie. :D
Myślenie mam takie samo. Weekend jest mój. Ale do tego staram się teraz dołączyć jeszcze myślenie, że po 16 KOŃCZĘ pracę, reszta dnia jest moja. Ale to trudne.
OdpowiedzUsuńPowodzenia i wytrwałości! Już Cię wrzucam na listę :)
OdpowiedzUsuń